ΔΗΛΩΜΕΝΑ

Μου λείπεις.

Ως άνθρωπος.

Ως αγάπη.

Ως υποστήριξη.

Ως έγνοια.

Ως σκέψη.

Ως συνείδηση.

Δε δικαιολογούμαι και δε δικαιολογώ... Όλα έγιναν για κάποιο λόγο. Ή το δέχεσαι ή όχι.

Γι' αυτό σε σκέφτηκα, γι' αυτό εμφανίστηκα, γι' αυτό σου έστειλα.

Δε σε χρεώνω πια, δε με νοιάζει, αν είμαι ακόμα χρεωμένος... Ένα είναι σίγουρο.

Δεν έχω λεφτά να σου πληρώσω τα χρέη μου.

Σου κλείνω το μάτι!

ΘΕΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που θα μπορούσα να προσεγγίσω, εγώ διάλεξα Αυτόν. Νιώθω ευγνώμων που στάθηκε η αφορμή για να "απασχοληθεί" το μυαλό μου, να αδειάσει από τα περασμένα κι από Εκείνον. Αισθάνθηκα τυχερός που κατάφερα να απαγκιστρωθώ και να κάνω ένα, κάποιο, βήμα. Δε θα κρίνω τις συμπεριφορές, τα κριτήρια και τις γνωματεύσεις των "ειδικών". Ας νομίζουν πως ξέρουν... Ούτε έχω διάθεση να κλείσω πληγές ή να κάνω κάποιες να ξαναματώσουν. Κάνουμε τις επιλογές μας και κρινόμαστε για αυτές. Ας είναι... Το δέχομαι.
Εκείνος... Το παρελθόν. Μία νύχτα που ο ήλιος ξέχασε να βγει. Σκοτάδι, φόβος...
Αυτός... Το χθες. Μία νύχτα που ο ήλιος αρνήθηκε να βγει. Σκοτάδι, απόγνωση...

Σήμερα έχει ηλιοφάνεια και τόσο το παρελθόν, όσο και το χθες μοιάζουν πολύ πιο μακρινά. Κάπως χαμένα στο χρόνο. Όχι ότι δε σκέφτομαι, όχι ότι δε μου λείπουν... Αλλά όταν ζεις, είτε προσφέροντας, είτε δεχόμενος, τόσο άσχημες στιγμές, δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις. Κι έτσι... δε μιλάς.

Θεοποίησα δύο ανθρώπους. Κανένας τους δεν ήταν θεός. Εκείνος θα μπορούσε να γίνει, ενώ Αυτός πίστευε πως είναι. Λάτρεψα, προσκύνησα... Και κάηκα στη φωτιά! Εξιλέωση... τώρα.

ΝΟΜΙΖΩ ΧΑΡΑΞΕ...

Ήρθε η ώρα να γράψω και για άλλα πράγματα. Με άλλη διάθεση, με εντελώς άλλη άποψη και εικόνα, με άλλο αέρα, με άλλα λόγια... σαν ένας άλλος άνθρωπος! Ξεκινάω για άλλες συγκινήσεις, για άλλες αγάπες, για άλλους καημούς, για άλλα δάκρυα και για άλλα "αχ"! Δεν ξέχασα και δεν ξεπέρασα τα προηγούμενα. Απλώς τα "τακτοποίησα". Πάμε καθαρά λοιπόν... Κι εύχομαι πλέον να πάμε και... ξάστερα! Καλημέρα.

ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΡΙΞΕ ΧΡΥΣΑΦΙ

Παλεύω με τον εαυτό μου.

Παλεύω με εκείνη την πλευρά του Γιάννη που σε θέλει στη ζωή του και,

δυστυχώς, δε μπορώ, όσο κι αν προσπάθησα,

να διατηρήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στο "θέλω" και το "πρέπει".

Ποτέ δεν υποστήριξα το "πρέπει" και πάντα έκανα του κεφαλιού μου.

Αλλά ένα κομμάτι μου παραμένει ταγμένο σε σένα και υποτιμά το είναι μου.

Χάνομαι ανάμεσα στον έρωτά μου και την αποκρουστική λογική και οφείλω να διαλέξω.

Να διαλέξω όχι τον τρόπο που θα ζω,

αλλά τον τρόπο που πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου,

αφού τα "θέλω" μας δε συναντήθηκαν ποτέ.

Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν τα μάτια μας.

Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν τα χέρια μας.

Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν οι αγωνίες μας, οι διαθέσεις μας, οι σκέψεις μας.

Και όσο εύκολο κι αν είναι να σε χρεώσω γι' αυτό, θα το κάνω...

Κι ας είμαι εγωιστής!

Μόνο το εγώ μου έχω.

Εσένα δε σε είχα ποτέ...

Οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το μέρος μου...

και νιώθεις παρατημένος, προδομένος, τελευταίος, αδικημένος.

Δεν πειράζει...

Τα ένιωσα κι εγώ κάποια στιγμή

και η σκληρότητα της ζωής δεν ελέγχεται από εμάς.

Εσύ μου το έμαθες...

Το συναίσθημα δεν έχει πια δύναμη.

Απλώς το τέλος αυτό θέλω να το "επικυρώσω" με ένα τραγούδι...

Το τελευταίο πράγμα από εμένα...

Σ' είχα χάσει πριν σε βρω

και γι' αυτό δεν απορώ

έτσι που γονάτισα

και τίποτ' από σένα δεν το κράτησα.

Τα δικά μου τα φτερά

ήταν γι' άλλους μια φορά

κι όταν πια σε γνώρισα

στη λάσπη και στα αίματα προχώρησα.

Στη φωτιά ρίξε χρυσάφι

να καούν όλα τα πάθη,

σκόνη όλα να γίνουν

τις αγάπες που πονούν.

Στη φωτιά ρίξε χρυσάφι

για να πάνε όλα στράφι.

Έτσι τ' αποτίμησες

κι έτσι το προτίμησες.

Σ' είχα χάσει πριν να 'ρθεις

και μαζί μου να δεθείς,

ο καθένας ψάχνοντας

στα πάθη του να γίνει ένας άρχοντας.

Τον καιρό φυλλομετρώ

για να βρω κι εγώ γιατρό

για ότι με ορφάνεψε

εκείνο που για μια στιγμή με πλάνεψε.

ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

Ψάχνω τα μάτια σου

κι αναζητώ το βλέμμα σου,

είμαι βαρκούλα στ' ανοιχτά

και πνίγομαι στο ψέμα σου.

Θέλω το σώμα σου

ως αφορμή να κρατηθώ.

Είναι συνήθεια η πληγή

ή λαχταράω να πληγωθώ;

Εξ αποστάσεως τη νύχτα

η αγάπη λέει καληνύχτα.

Εξ αποστάσεως φαντάσου

λέω πως χορταίνω τα φιλιά σου.

Εξ αποστάσεως η ψυχή

πάντα φοβάται τη φυγή.

Εξ αποστάσεως στο δρόμο

συνάντησα μονάχα πόνο.

Ζητώ τα χάδια σου

κι ας είμ' ένα απ' τα πιόνια σου,

γνέφω σαν σύννεφο βαρύ

και βρέχω τα σεντόνια σου.

Τραβάω τα ζόρια μου

κι εσύ να με παρηγορείς.

Είμαι πολύς στο λίγο σου

ή ν' αγαπήσεις δε μπορείς;

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ

Έρχονται αλλαγές. Στοπ. Σε όλα τα επίπεδα. Στοπ. Και καμία δεν επέλεξα εγώ. Στοπ.

Η ΕΡΩΜΕΝΗ

Σε ελκύει γιατί δε σου θυμίζει τη γυναίκα σου. Ενώ αυτή η "θέση" μπορεί να καταληφθεί ταυτόχρονα από πολλές, εκείνη προσπαθεί να είναι η μία και μοναδική. Τυπικά πάντα δεύτερη, αλλά η μία και μοναδική. Σε κοιτάζει με το πιο λάγνο βλέμμα της και ξανανιώθεις παιδί γεμάτο ορμές. Σου δημιουργεί την επιθυμία να πέσεις πάνω της σα λυσσασμένο ζώο και να της σκίσεις τα ρούχα, να τη ρίξεις κάτω και να κάνεις το κορμί της τρόπαιο. Κι εκείνη να είναι παραδομένη στα χέρια σου. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και τις γκρίνιες που σε κουράζουν. Είναι απόλυτα αφοσιωμένη και κάθε στιγμή σου αποδεικνύει ότι η αστάθεια της σχέσης σας είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Γνωρίζει καλύτερα από όλους πότε μπορεί, πότε "την παίρνει" να ξεσπάσει... Διεκδικεί εσένα... Σου δηλώνει το πάθος της, τον ενθουσιασμό της, το θαυμασμό και τον ερωτισμό της και εσύ νιώθεις τυχερός που την έχεις. Προσπαθεί, κοπιάζει θα έλεγα, για να μη χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις ηθικές σου αναστολές. Αυτές που θα σε έκαναν να πισωπατήσεις, να νιώσεις την "ασφάλεια" του συνηθισμένου, να απομακρυνθείς και να πάψεις να την έχεις δίπλα σου. Γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη το κορίτσι σου, η "γυναίκα" σου και προσωποποιείς σε αυτήν τον πόθο σου. Εσύ τη δωροδοκείς... Ακριβά, λαμπερά, μοναδικά δώρα. Κοσμήματα, ρούχα, ακίνητα... Εκείνη θέλει κάτι άλλο. Κάτι που δεν εκτιμάται από τη θέση που έχεις στην εταιρεία, ούτε από το πάχος του πορτοφολιού σου. Αλλά αυτό δεν τολμάει να το ζητήσει. Αγωνίζεται να διαφέρει ξεκάθαρα από τη "νόμιμη". Και αυτό που -πλέον- ζητάει είναι προνόμιο της άλλης. Κι αυτή σιχαίνεται τη σύγκριση. Μένει σταθερή σε όλα αυτά που σε έκαναν να τη βάλεις στη ζωή σου. Να την κρατήσεις δίπλα σου. Να της παραχωρήσεις δικαιώματα. Και φθείρεται...

Έτσι νιώθω... Μόνο που εμένα δε με πηδάνε καν!

ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΑ

Στη ζωή όλα είναι θέμα "δούναι και λαβείν"... Σου χρωστάω, μου χρωστάς, δίνω, παίρνεις. Οι συνδυασμοί πολλοί, οι δοσοληψίες ατελείωτες. Οι παλιοί έλεγαν πως "οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους" και όλοι σπεύδουν -ή έστω έτσι θα έπρεπε να κάνουν- να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες, ώστε να είναι εντάξει απέναντι στους άλλους. Και καλά κάνουν...

Αυτή τη στιγμή, όμως, νιώθω πως χρωστάω κάτι στον εαυτό μου. Και μου το ζητάει τόσο έντονα που πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτή η "οφειλή" μπορεί να είναι και η αιτία που κάτι δεν πάει καλά. Πολλές φορές η επιθυμία που δεν υλοποιείται σε κατατρώει και δε σε αφήνει να κάνεις ένα βήμα... Μήπως, βέβαια, συμβαίνει το ίδιο και με την αμφιβολία; Ποιος ξέρει...;

 

Το θέλω...

Κι αφού το θέλω, θα το μπορέσω.

Το μπορώ...

Κι αφού το μπορώ, θα το αντέξω.

Το αντέχω...

Κι αφού το αντέχω, θα το κάνω.

Θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό...

F.A.Q.

Δύο άνθρωποι και μία πορεία. Ο καθένας παίρνει το δρόμο του και ακολουθεί δικές του οδούς για να επιτευχθεί το καλύτερο. Τι γίνεται όμως όταν το "καλύτερο" του ενός δεν έχει καμία σχέση με το "καλύτερο" του άλλου; Ποιες ευθύνες πρέπει να χρεωθούν και ποιες δικαιολογίες καλύπτουν τα κενά και των δύο;

Η επικοινωνία είναι -εκ των πραγμάτων- δύσκολη, η μουσική δε βοηθάει, η απόσταση δε μικραίνει και τα θέλω... αλληθωρίζουν! Είναι δυνατόν η αγάπη "που όλα τα υπομένει" να κουράζει, να εξαντλεί; Είναι δυνατόν η αγάπη να ζυγίζεται και να απαιτήσει κανείς μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό που του αναλογεί; Και αν δύναται κάτι τέτοιο ποιος ορίζει το βάρος της και ποιος τις αναλογίες;

Συναντάται δυσκολία στην αποδοχή του συναισθήματος ως έχει... Το έχεις και δε σου φτάνει, θέλεις κι άλλο. Απληστία... Είναι αυτό εγωισμός; Είναι αυτό ζήλεια; Πόσο εύκολα ξεχωρίζεις τις "αγάπες"; Εντάξει, η αγάπη της μάνας είναι εύκολη στο διαχωρισμό. Η αγάπη του φίλου είναι σχεδόν πάντα κατανοητή. Η άλλη η αγάπη όμως; Αυτή που σε πονάει περισσότερο και πιο συχνά από τις άλλες; Πόσο εύκολα την ξεχωρίζεις αυτή;

Πολλές ερωτήσεις... Και δεν ξέρω αν έχει νόημα η αγάπη, όταν προσπαθείς να την αναλύσεις. Αλλά εγώ, προσωπικά, έχω ανάγκη αυτή την ανάλυση. Έχω ανάγκη και την επιβεβαίωση και το συναίσθημα -το δυνατότερο όλων αποκλειστικά και μόνο για μένα- και την προσοχή και την προσήλωση. Μπορεί έτσι να υποτιμώ την αγάπη, αλλά στον απολογισμό μου νιώθω "πιο πολύς" απέναντι στους δαίμονες μου. Και σε αυτούς... δε χαρίζομαι!

ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ...

Πάμε...

www.thedivagoeson.blogspot.com!

Με χαμόγελο, ε;